Synteza diecezjalna
Wprowadzenie
W październiku 2021 r. został formalnie rozpoczęty przez Ojca Świętego Franciszka Synod Biskupów pod hasłem „Ku Kościołowi synodalnemu: komunia, uczestnictwo, misja”. Instytucja Synodu Biskupów jest znana od Soboru Watykańskiego II i służy prowadzeniu konsultacji i świadczeniu przez biskupów pomocy papieżowi (zob. kan. 342; Konstytucja apostolska „Episcopalis communio” papieża Franciszka z 15 września 2018 r., n. 1). Tym razem Synod Biskupów ma jednak mieć poszerzoną formułę, ma otworzyć się na głos wszystkich wiernych, którzy zechcą się wypowiedzieć. Ma przez to ukazać synodalną naturę Kościoła (zob. Katecheza papieża Franciszka z 18 września 2021 r. wygłoszona do wiernych diecezji rzymskiej), czyli – zgodnie ze znaczeniem greckiego słowa sýnodos – nasze podążanie razem za Chrystusem. Synod będzie więc odbywał się w trzech etapach – diecezjalnym, kontynentalnym i powszechnym. Pierwszy etap (diecezjalny) już trwa i jest ważny nie tylko dlatego, że będzie odpowiedzią na papieskie zaproszenie, ale jest bardzo ważny dla nas, ponieważ mobilizuje nas do wsłuchiwania się w głos Ducha Świętego i słuchania siebie nawzajem, do spotkań, modlitwy i dzielenia się swoim doświadczeniem wiary. Jest szansą na to, by nasze wspólnoty parafialne, nasza diecezja, nasz Kościół, poczuły swój synodalny charakter.
Soborowa eklezjologia wychodzi od stwierdzenia, że „spodobało się Bogu uświęcać i zbawiać ludzi nie pojedynczo, lecz uczynić z nich lud” (LG 9). Tym ludem jest – jak wierzymy – Kościół, który prowadzi dialog ze swoim Bogiem i wspólnie idzie drogą Ewangelii, bo wie, że „nie jest dobrze, aby Kościół stał w miejscu” (Evangelii gaudium, n. 23). Rozumiemy więc, że „synodalność jest szczególnym modus vivendi et operandi Kościoła, Ludu Bożego, który objawia i realizuje swoje istnienie jako communio, kiedy wszyscy jego członkowie idą razem, gromadzą się wspólnie i biorą czynny udział w misji ewangelizacyjnej” (Międzynarodowa Komisja Teologiczna, Synodalność w życiu i misji Kościoła, n. 6). Oczywiście są we wspólnocie Kościoła biskupi, kapłani, osoby konsekrowane i świeckie. Mają oni odmienne powołania i własne zadania, ale wszyscy winni służyć budowaniu Ciała Chrystusowego, jakim jest Kościół. I tak, biskup „jest nauczycielem, gdy obdarzony specjalną pomocą Ducha Świętego, przekazuje wiernym słowo prawdy w imieniu Chrystusa, Głowy i Pasterza. Ale jest także uczniem kiedy, wiedząc, że każdy ochrzczony został obdarzony Duchem Świętym, słucha głosu Chrystusa mówiącego przez cały Lud Boży, czyniąc go nieomylnym in credendo” (Episcopalis communio, n. 5; por. Evangelii gaudium, n. 119).
Ojciec Święty Franciszek podkreśla, że Synod nie ma być parlamentem diecezjalnym, gdzie się bada różne zagadnienia i przegłosowuje papierowe postanowienia, ale ma być naszym wspólnym podróżowaniem, gdzie będziemy słuchać Ducha Świętego i siebie nawzajem. Odwołuje się do Dziejów Apostolskich, nazywając je „podręcznikiem eklezjologii”, ponieważ ukazują one historię wędrowania, które zaczyna się w Jerozolimie, biegnie przez Samarię i Judeę, Syrię, Azję Mniejszą i Grecję, a kończy w Rzymie. Drogę odbywają wspólnie Słowo Boże i ludzie, którzy je przyjmują i okazują posłuszeństwo w wierze. Ta droga rozpoczęta w Dziejach Apostolskich się nie skończyła. Sztafeta przekazywania i przyjmowania wiary (traditio et receptio) trwa nieustannie i my możemy aktywnie się w nią włączyć. Papież, cytując wielkiego kompozytora Gustava Mahlera, podkreśla, że naszym zadaniem jest podtrzymywanie żywego płomienia, a nie strzeżenie popiołów (Katecheza z 18 września 2021 r.). Nie wystarczy zachowawcze „ratowanie” tego, w czym kiedyś płonął ogień, a dziś pozostały już tylko popioły. Duch Święty jest nigdy niegasnącym ogniem, a Kościół synodalny, żywym znakiem danej nam obietnicy, że Duch będzie z nami, że będzie nas prowadził i uświęcał, że będzie pomagał szukać nowych dróg lub odnajdywać drogi zagubione.
Możemy znaleźć w Internecie dużo materiałów na temat Synodu, jego idei, organizacji i terminów poszczególnych faz (np. na stronie: www.synod.org.pl). Chcielibyśmy jednak i my podrzucić trochę praktycznych wskazań i gotowych tekstów do wykorzystania, które są bądź wyciągiem z synodalnego Vademecum, bądź własną propozycją Diecezji Drohiczyńskiej. Ufam, że będą one pomocne przy organizowaniu spotkań synodalnych. Są one dostępne na stronie internetowej: www.drohiczynska.pl/synod
Bardzo proszę naszych Kapłanów, a w szczególności Księży Proboszczów, aby w każdej parafii zorganizowali grupę synodalną, złożoną z co najmniej kilku osób, ale nie większą, niż 15-osobową. Jeśli więcej osób odpowiedziałoby na zaproszenie, trzeba byłoby utworzyć drugą grupę, trzecią itd. Proszę, by Księża Proboszczowie skierowali zaproszenie do członków Rad Parafialnych, działających w parafii wspólnot, ale też innych osób, które chciałyby przybyć, wziąć udział w spotkaniu, modlitwie i dzieleniu się słowem. Wskazane jest odbycie dziesięciu spotkań, a jeśli się to okaże zbyt trudne, przynajmniej trzech (na wybrane tematy spośród dziesięciu). Każdemu spotkaniu winien przewodniczyć Proboszcz, Wikariusz lub inny Kapłan. Proszę także Moderatorów i Asystentów ruchów i wspólnot działających w naszej Diecezji o stworzenie grup ponadparafialnych i włączenie się w proces synodalny. Niech wyznaczeni koordynatorzy parafialni lub ponadparafialni prześlą z każdego spotkania krótką relację do koordynatora diecezjalnego. Czas na spotkania synodalne oraz nadsyłanie relacji trwa do końca maja 2022 r.
Duchowi Świętemu powierzamy Synod i jego owoce, licząc na to, że w pełni ukażą się one po zakończeniu 3 fazy Synodu, ale i teraz, w trakcie trwania spotkań fazy diecezjalnej będziemy mogli doświadczyć błogosławionych skutków naszego otwarcia się na Boże światło i słuchania siebie nawzajem.
Z serca Wam błogosławię
/-/ Bp Piotr Sawczuk
Biskup Drohiczyński
Jak to zrobić
Przygotowanie
Koordynatorem prac synodalnych i odpowiedzialnym za ich przeprowadzenie w parafii jest Ksiądz Proboszcz.
Na początku należy choć trochę zapoznać się z dokumentami synodalnymi, a szczególnie Vademecum, aby lepiej zrozumieć ducha Synodu 
Vademecum, aby lepiej zrozumieć ducha Synodu. Jest też bardzo zalecane przeczytanie Księgi Dziejów Apostolskich.
Dobrze jest określić grupy osób, które mogłyby uczestniczyć w spotkaniach synodalnych, np.: Rada Parafialna, ruchy, stowarzyszenia działające w parafii, osoby bardziej lub mniej zaangażowane w życie parafii. Proboszcz parafii ma najlepszą wiedzę i potrafi rozeznać kogo i w jakim czasie zaprosić.
Planując spotkania warto uwzględnić „naturalny” kalendarz życia parafialnego, np.: rekolekcje, nabożeństwa czterdziestogodzinne, spotkania opłatkowe, spotkania z rodzicami, młodzieżą, dziećmi przygotowującymi się do przyjęcia sakramentów. Tego typu spotkania i tak wpisane są w agendę parafialną. Kilka z nich może być poświęconych tematyce synodalnej.
Vademecum przewiduje 10 tematów synodalnych. Być może nie wszystkie w każdej wspólnocie parafialnej dadzą się zrealizować. Jeśli w ocenie duszpasterza trzeba nieco zredukować ilość spotkań, można wybrać przynajmniej trzy, które najbardziej odpowiadają specyfice parafii. Dobrze, aby uczestnicy spotkania mogli się do niego odpowiednio wcześniej przygotować. Uprzednia znajomość tematu spotkania, rozważanego fragmentu Pisma Świętego oraz pytań synodalnych z pewnością pozytywnie wpłyną na jakość i owocność konsultacji synodalnych.
Tegoroczny folder kolędowy poświęcony jest tematyce Synodu. Stanowi on pewne wprowadzenie i przygotowanie do spotkań synodalnych. Jeśli by się okazało, że sytuacja pandemiczna nie pozwala na organizację wizyty duszpasterskiej, przygotowany folder można np. wyłożyć w świątyni i zachęcić każdą rodzinę do zabrania go do domu i zapoznania się z treścią.
Spotkanie
Synodalne spotkania mają przede wszystkim charakter modlitewny i duchowy. Ich sercem jest słuchanie Boga poprzez inspirowanie się Słowem Bożym oraz słuchanie siebie nawzajem. Słuchamy siebie nawzajem, aby lepiej słyszeć głos Ducha Świętego.
Na początku warto przedstawić zasady spotkania. Szczegółowe informacje znajdują się na rozdziale Struktura i metoda spotkania. Uczestników należy zachęcić do szczerego i otwartego dzielenia się swoimi doświadczeniami z ich rzeczywistego życia oraz do wspólnej refleksji nad tym, jak Duch Święty udziela swego światła poprzez to, co wybrzmiewa w głosach uczestników spotkania.
Podsumowanie
Po każdym spotkaniu należy zredagować podsumowanie. Powinno znaleźć się w nim nie tyle dziennikarskie sprawozdanie, co raczej coś z doświadczenia wspólnoty: postawy uczestników, radości i wyzwania związane ze wspólnym zaangażowaniem w rozeznawanie. Ma zawierać nie tylko pozytywne doświadczenia, ale także wydobywać na światło dzienne doświadczenia trudne i negatywne, aby odzwierciedlić rzeczywistość tego, co zostało powiedziane.
Dobrze, aby w informacji zwrotnej po każdym spotkaniu zostały zawarte następujące elementy: Nazwa parafii/wspólnoty/ruchu/stowarzyszenia, data spotkania, liczba uczestników, temat spotkania, wnioski. Celem archiwizacji warto zrobić kilka zdjęć z każdego spotkania. Zebrane informacje w formie elektronicznej należy przesłać na adres: synod@drohiczynska.pl.
Harmonogram:
- Spotkania synodalne w parafiach, grupach, ruchach i stowarzyszeniach oraz nadsyłanie relacji – do końca maja 2022 r.
- Przygotowanie i przesłanie syntezy diecezjalnej – do końca czerwca 2022 r.
Struktura i metoda spotkania
STRUKTURA
Spotkanie synodalne może mieć następującą strukturę:
- Pieśń na rozpoczęcie
- Wezwanie Ducha Świętego
- Słuchanie słowa Bożego
- Rozważanie prowadzącego
- Dzielenie się własnymi przemyśleniami na temat zagadnień synodalnych w oparciu o usłyszane słowo Boże (w jednej lub w kilku grupach wg metody synodalnej)
- Sformułowanie i spisanie wniosków
- Modlitwa wiernych
- Ojcze nasz
- Błogosławieństwo
- Pieśń na zakończenie
Jeśli w spotkaniu bierze udział więcej niż 15 osób spotkanie można zorganizować w ten sposób, że pieśń na rozpoczęcie, modlitwa za Synod, słuchanie i rozważenie słowa Bożego, czas na refleksję osobistą oraz modlitwa wiernych jest częścią wspólną dla wszystkich. Następnie uczestnicy dzielą się na mniejsze, kilkuosobowe grupy. Wypowiedzi w świetle pytań synodalnych prezentują według metody zaprezentowanej poniżej. Na zakończenie każda grupa formułuje i spisuje syntezę. Kapłan moderujący spotkanie w grupie czuwa nad przebiegiem konsultacji oraz dba o sformułowanie podsumowania.
W oznaczonym czasie ponownie wszyscy się spotykają. Liderzy grup pokrótce referują wypracowane przemyślenia. Spotkanie kończy błogosławieństwo.
W przypadku mniejszej liczby, niż 15 osób, nie ma potrzeby dzielenia na grupy.
METODA
Metoda, która pomaga w rozważaniu tematów synodalnych składa się z trzech rund i wymaga dyscypliny czasowej.
W pierwszej rundzie wszyscy uczestnicy mają po 3 min. na wypowiedź i po kolei dzielą się owocami swojej modlitwy i refleksji nad słowem Bożym w świetle pytań związanych z tematem danego spotkania. W tej rundzie nie ma dyskusji, a wszyscy uczestnicy po prostu słuchają w skupieniu siebie nawzajem i zwracają uwagę na to, jak Duch Święty działa w każdym z nich i jaką drogą chce ich poprowadzić. Po zakończonej rundzie wypowiedzi należy dać czas na modlitwę w ciszy (1-2 min.), aby każdy mógł zebrać swoje wewnętrzne poruszenia.
W drugiej rundzie uczestnicy wypowiadając się po kolei (chyba, że ktoś rezygnuje z głosu), mówią, co najbardziej zwróciło ich uwagę w wypowiedziach z pierwszej rundy. Tym razem każdy ma 2 min. na wypowiedź, po czym ponownie następuje modlitwa w ciszy.
Wreszcie w trzeciej rundzie uczestnicy zastanawiają się nad wnioskami. Możliwa jest też krótka dyskusja nad głównymi tezami spotkania. Należy zwrócić uwagę zarówno na nowe spostrzeżenia, jak i kwestie nierozwiązane z przeszłości, podzielić się swoimi doświadczeniami, zauważyć wzloty i upadki. Zastanowić się, jakie nowe i odświeżające spostrzeżenia mogli zdobyć? Czego nauczyli się o synodalnym sposobie postępowania? W jaki sposób Bóg był obecny i działał w trakcie ich spotkania? Uczestnicy powinni następnie zdecydować, jakie informacje zwrotne chcą przekazać zespołowi organizacyjnemu.
Tematy spotkań
Słowo Boże
Tb 6, 1-19
I poszedł chłopiec, a razem z nim anioł, a także i pies wyszedł z nim i podróżował razem z nimi. Tak podróżowali obaj i zastała ich pierwsza noc, i przenocowali nad rzeką Tygrys. Chłopiec wszedł do rzeki Tygrys, aby umyć sobie nogi. Wtedy wynurzyła się z wody wielka ryba i chciała odgryźć nogę chłopca. Na to on krzyknął. A anioł rzekł chłopcu: «Uchwyć ją i nie puszczaj tej ryby!» I uchwycił chłopiec mocno rybę i wyciągnął ją na ląd. Wtedy powiedział mu znowu anioł: «Rozpłataj tę rybę i wyjmij z niej żółć, serce i wątrobę, i zostaw je przy sobie, a wnętrzności odrzuć! Żółć bowiem, serce i wątroba jej są pożytecznym lekarstwem». Młodzieniec rozpłatał rybę i położył razem żółć, serce i wątrobę. Część ryby upiekli i zjedli, a resztę z niej zachował zasoloną. Potem poszli obaj dalej, aż przyszli do Medii. A młodzieniec zapytał anioła i rzekł mu: «Bracie Azariaszu, co za lekarstwo jest w sercu, w wątrobie i w żółci ryby?» A ten mu odpowiedział: «Serce i wątrobę ryby spal przed mężczyzną lub kobietą, których opanował demon lub zły duch, a zniknie opętanie i już nigdy nie zwiąże się z nim. A żółcią trzeba potrzeć oczy człowieka, które pokryło bielmo, dmuchnąć potem na nie, na to bielmo, a oczy będą zdrowe».
A kiedy przybyli do Medii i zbliżyli się do Ekbatany, odezwał się Rafał do młodzieńca: «Bracie Tobiaszu!» On mu odpowiedział: «Oto jestem», a ten oświadczył. «Tę noc musimy przepędzić u Raguela. Jest to człowiek z twojego rodu i ma córkę imieniem Sara. A oprócz jedynaczki Sary nie posiada on ani syna, ani córki. Ty między wszystkimi ludźmi jesteś najbliższy jej krewny, ona należy się tobie i cały majątek jej ojca słusznie przypadnie tobie jako dziedzictwo. Jest to dziewczę rozsądne, mężne i bardzo piękne, a i ojca ma dobrego». I dodał: «Prawnie ci się należy wziąć ją [za żonę]. Ale słuchaj mnie, bracie: Ja chcę tej nocy pomówić z ojcem o córce, abyśmy ją dostali dla ciebie jako narzeczoną. A kiedy powrócimy z Raga, wyprawimy z nią wesele. Wiem, że Raguel nie będzie mógł ci jej odmówić lub zaręczyć z innym. Narazi się on na śmierć, według wyroku księgi Prawa Mojżeszowego, bo on wie, że tobie przed innym jakimkolwiek mężczyzną należy się wziąć w dziedzictwie jego córkę. A więc słuchaj mnie, bracie! Pomówimy tej nocy o dziewczynie i zaręczymy ją z tobą. A kiedy powrócimy z Raga, zabierzemy ją i przyprowadzimy ze sobą do twego domu».
A Tobiasz w odpowiedzi rzekł Rafałowi: «Bracie Azariaszu, ja słyszałem, że ona była wydawana już za siedmiu mężów i że oni zmarli w swych komnatach małżeńskich tej nocy, kiedy zbliżali się do niej. Słyszałem także, jak niektórzy mówili, że zabija ich demon. Teraz to i ja się boję, ponieważ jej samej nie dzieje się krzywda, lecz ktokolwiek chce się zbliżyć do niej, zabija go [demon]. Jestem jedynakiem ojca mego. Nie mogę umrzeć i [tak] doprowadzić do grobu życia mojego ojca i matki skutkiem żałoby po mnie. A przecież nie mają drugiego syna , aby ich pogrzebał». A on odpowiedział mu na to: «Nie przypominasz ty sobie polecenia twego ojca, który ci rozkazał wziąć żonę z domu ojca twego? A więc posłuchaj mnie teraz, bracie: nie martw się o tego demona, ale bierz [ją za żonę]. Jestem przekonany, że tej nocy ją otrzymasz jako żonę. A kiedy będziesz wstępował do komnaty małżeńskiej, zabierz część wątroby ryby i serce i połóż to na rozżarzone do kadzenia węgle. Potem rozejdzie się zapach, demon go poczuje i ucieknie, i nie pojawi się przy niej po wieczne czasy. A gdy już będziesz miał z nią się złączyć, powstańcie najpierw oboje i módlcie się, i proście Pana nieba, aby okazał wam miłosierdzie i ocalił was. Nie bój się, ponieważ od wieków jest ona przeznaczona dla ciebie. W ten sposób ją ocalisz i ona pójdzie z tobą. Sądzę też, że urodzi ci dzieci i będą dla ciebie jak bracia. Nie martw się!» A kiedy Tobiasz słuchał słów Rafała, że ona jest jego krewną z pokolenia z domu ojca jego, zapłonął ku niej wielką miłością i serce jego przylgnęło do niej.
(Inne fragmenty do wykorzystania: Łk 24,13-35 2Tm 3,10-17, 2Kor 8,1-15, Ga 2,6-10)
Propozycja rozważania
Doświadczenia młodego Tobiasza ukazują nam piękno, dobro i pożytek wspólnie odbywanej drogi. Patronat Rafała okazuję się być kluczowy w ukształtowaniu przyszłego życia młodzieńca. Bóg posługuje się aniołem, aby pokazać, że nie ma sytuacji bez wyjścia. Jego miłości i trosce podlegają także ludzie wykluczeni społecznie (Sara).
W moim życiu Bóg również zsyła ”aniołów” w osobie współbraci. Ich świadectwo, czy doświadczenia życia mogą przetrzeć oczy, oczyścić spojrzenie na rzeczywistość. Pomogą z innej perspektywy spojrzeć na świat, zweryfikują moje problemy. Tak bardzo potrzebuję wspólnoty.
Pytania synodalne
W Kościele i w społeczeństwie jesteśmy na tej samej drodze, ramię w ramię.
- W naszym Kościele parafialnym kim są ci, którzy tworzą wspólnotę?
- W jaki sposób poznawać bardziej swoją wspólnotę?
- Kim są ci, którzy wydają się bardziej oddaleni?
- Jakie grupy lub osoby pozostają na marginesie?
- Co mogłoby mnie zmotywować, aby wejść w postawę towarzysza podróży?
Modlitwa wiernych
Pełni wiary i ufności módlmy się wspólnie do Pana Boga, który posyła nam swojego Ducha Świętego.
- Módlmy się o to, abyśmy mieli odwagę przeciwstawiać się złu panującemu w naszym społeczeństwie.
- Módlmy się o światło Ducha Świętego i miłosierdzie Boże dla tych, którzy odrzucają Ewangelię, by za przyczyną łaski Bożej przemieniali się w żyzną glebę.
- Módlmy się, aby ludzie dobrej woli, ale stojący poza chrześcijaństwem odkryli w nim jedyną właściwą drogę.
Własne wezwania….
Panie Boże, dziękujemy Ci, że posyłasz nam nieustannie Ducha Świętego i przychodzisz do nas ze swoją łaską i błogosławieństwem. Tobie chwała, cześć i uwielbienie na wieki wieków.
Słowo Boże
Mk 10, 46-52
Tak przyszli do Jerycha. Gdy wraz z uczniami i sporym tłumem wychodził z Jerycha, niewidomy żebrak, Bartymeusz, syn Tymeusza, siedział przy drodze. Ten słysząc, że to jest Jezus z Nazaretu, zaczął wołać: «Jezusie, Synu Dawida, ulituj się nade mną!» Wielu nastawało na niego, żeby umilkł. Lecz on jeszcze głośniej wołał: «Synu Dawida, ulituj się nade mną!» Jezus przystanął i rzekł: «Zawołajcie go!» I przywołali niewidomego, mówiąc mu: «Bądź dobrej myśli, wstań, woła cię». On zrzucił z siebie płaszcz, zerwał się i przyszedł do Jezusa. A Jezus przemówił do niego: «Co chcesz, abym ci uczynił?» Powiedział Mu niewidomy: «Rabbuni, żebym przejrzał». Jezus mu rzekł: «Idź, twoja wiara cię uzdrowiła». Natychmiast przejrzał i szedł za Nim drogą.
(Inne fragmenty do wykorzystania: Rdz 22,1-19, 1Sm 3,1-19)
Propozycja rozważania
Na kartach Pisma Świętego rozgrywa się zbawczy dialog między Bogiem a człowiekiem. Raz mówi Bóg, innym razem woła człowiek (Bartymeusz). Zachwyca fakt jak czuły jest Bóg na ludzkie wołanie. Bartymeusz zdaje się być człowiekiem wykluczonym społecznie. Gdy krzyczy, ludzie „nastają na niego żeby umilkł”. Ale kiedy Jezus zwraca na niego uwagę, zaraz ci sami ludzie zmieniają nastawienie do ślepca mówiąc: bądź dobrej myśli, woła cię”. Bóg słyszy wołanie każdego z nas. Pragnie też być słyszanym. I tu staje przed nami Abraham. Mistyk Starego Testamentu, wyczulony na głos Niewidzialnego i Nieznanego. Człowiek wielu marzeń i dążeń, pragnący osiąść w jednym miejscu i coś pozostawić po obie na tej ziemi. Niewiele z jego planów spełniło się. Ale dlatego, że słuchał Boga i szedł za Jego głosem pozostanie dla nas na zawsze ojcem wiary i zawierzenia.
Pytania synodalne
Słuchanie jest pierwszym krokiem bycia towarzyszem podróży, ale wymaga otwartego umysłu i serca, bez uprzedzeń.
- Co ułatwia lub utrudnia nasze słuchanie?
- W jaki sposób wysłuchiwani są świeccy?
- W jaki sposób Bóg przemawia do nas poprzez osoby, które czasami ignorujemy?
- Jak dobrze słuchamy tych, którzy są na peryferiach lub tych, którzy mają inne poglądy niż nasze własne?
- Jaka jest przestrzeń dla głosu mniejszości, zwłaszcza tych, którzy doświadczają ubóstwa, marginalizacji lub wykluczenia społecznego?
Modlitwa wiernych
Do Boga, którego chcemy słuchać zanieśmy nasze prośby.
- Módlmy się za Kościół święty i Jego Pasterzy, aby w świecie był narzędziem Bożego pokoju.
- Módlmy się o to, abyśmy potrafili słuchać ludzi, z którymi spotykamy się na co dzień.
- Módlmy się za nas samych, abyśmy zawsze z uwagą słuchali Słowa Bożego i zamieniali je na konkretne dobro.
Własne wezwania….
Wszechmogący Boże, wysłuchaj naszych modlitw, ześlij potrzebne łaski i doprowadź nas do swojej chwały. Przez Chrystusa, Pana naszego.
Słowo Boże
Dz 5, 33-42
Gdy to usłyszeli, wpadli w gniew i chcieli ich zabić. Lecz pewien faryzeusz, imieniem Gamaliel, uczony w Prawie i poważany przez cały lud, kazał na chwilę usunąć Apostołów i zabrał głos w Radzie: «Mężowie izraelscy – przemówił do nich – zastanówcie się dobrze, co macie uczynić z tymi ludźmi. Bo niedawno temu wystąpił Teodas, podając się za kogoś niezwykłego. Przyłączyło się do niego około czterystu ludzi, został on zabity, a wszyscy jego zwolennicy zostali rozproszeni i ślad po nich zaginął. Potem podczas spisu ludności wystąpił Judasz Galilejczyk i pociągnął lud za sobą. Zginął sam i wszyscy jego zwolennicy zostali rozproszeni. Więc i teraz wam mówię: Odstąpcie od tych ludzi i puśćcie ich! Jeżeli bowiem od ludzi pochodzi ta myśl czy sprawa, rozpadnie się, a jeżeli rzeczywiście od Boga pochodzi, nie potraficie ich zniszczyć i może się czasem okazać, że walczycie z Bogiem». Usłuchali go. A przywoławszy Apostołów kazali ich ubiczować i zabronili im przemawiać w imię Jezusa, a potem zwolnili. A oni odchodzili sprzed Sanhedrynu i cieszyli się, że stali się godni cierpieć dla imienia [Jezusa]. Nie przestawali też co dzień nauczać w świątyni i po domach i głosić Dobrą Nowinę o Jezusie Chrystusie.
(Inne fragmenty do wykorzystania: Sdz 6,33-40, 1Krl 18, 20-40, Dz 5, 33-42, Ga 2,11-12)
Propozycja rozważania
Tak wiele spraw jest w wokół nas, o których chciałoby się porozmawiać, omówić, a przede wszystkim zaradzić, gdy stanowią jakiś problem. Człowiek nie zawsze ma odwagę zabrać głos. Ma różne ograniczenie. Największym z nich jest miłość własna, która podpowiada: „a co sobie inni pomyślą o mnie?” Zaczynają się zatem debaty zakulisowe, a wraz z nimi szemranie, obmawianie, a może nawet oszczerstwa. Szukamy zatem świadectw w Piśmie Świętym na temat zabierania głosu. Spieszy nam na pomoc św. Paweł, upominający Piotra. Pojawia się Gamaliel, zabierając głos w atmosferze czyhającej krytyki i hejtu. Są także prorocy Starego Testamentu nieustannie nawołujący do wierności Jahwe. Wśród nich Eliasz, niejako stawiający na szali, w sądzie na Górze Karmel, swój autorytet, swoją wiarę, a nawet życie.
Pytania synodalne
Wszyscy są zaproszeni do mówienia z odwagą łącząc wolność, prawdę i miłość.
- Co umożliwia lub utrudnia odważne, szczere i odpowiedzialne wypowiadanie się w naszym Kościele parafialnym i w społeczeństwie?
- Kiedy i jak udaje nam się powiedzieć to, co jest dla nas ważne?
- Jak funkcjonują relacje z systemem medialnym (nie tylko z mediami katolickimi)?
- Kto przemawia w imieniu naszej wspólnoty i jak jest on wybierany?
Modlitwa wiernych
Ożywieni łaską nadziei módlmy się do naszego Ojca, który jest w niebie.
- Módlmy się za nasze wspólnoty parafialne, aby odważnie wyznawały swoją wiarę i dzielili się nią z innymi.
- Módlmy się o to, abyśmy pomagali sobie wzajemnie w trudnych sytuacjach życiowych.
- Módlmy się o to, abyśmy w sposób odpowiedzialny korzystali ze środków medialnych.
Własne wezwania….
Boże Ojcze, wysłuchaj naszych próśb i umocnij na drodze w dążeniu do świętości. Przez Chrystusa, Pana naszego.
Słowo Boże
J 6, 1-15
Potem Jezus udał się za Jezioro Galilejskie, czyli Tyberiadzkie. Szedł za Nim wielki tłum, bo widziano znaki, jakie czynił na tych, którzy chorowali. Jezus wszedł na wzgórze i usiadł tam ze swoimi uczniami. A zbliżało się święto żydowskie, Pascha. Kiedy więc Jezus podniósł oczy i ujrzał, że liczne tłumy schodzą do Niego, rzekł do Filipa: «Skąd kupimy chleba, aby oni się posilili?» A mówił to wystawiając go na próbę. Wiedział bowiem, co miał czynić. Odpowiedział Mu Filip: «Za dwieście denarów nie wystarczy chleba, aby każdy z nich mógł choć trochę otrzymać». Jeden z uczniów Jego, Andrzej, brat Szymona Piotra, rzekł do Niego: «Jest tu jeden chłopiec, który ma pięć chlebów jęczmiennych i dwie ryby, lecz cóż to jest dla tak wielu?» Jezus zatem rzekł: «Każcie ludziom usiąść!» A w miejscu tym było wiele trawy. Usiedli więc mężczyźni, a liczba ich dochodziła do pięciu tysięcy. Jezus więc wziął chleby i odmówiwszy dziękczynienie, rozdał siedzącym; podobnie uczynił z rybami, rozdając tyle, ile kto chciał. A gdy się nasycili, rzekł do uczniów: «Zbierzcie pozostałe ułomki, aby nic nie zginęło». Zebrali więc, i ułomkami z pięciu chlebów jęczmiennych, które zostały po spożywających, napełnili dwanaście koszów. A kiedy ci ludzie spostrzegli, jaki cud uczynił Jezus, mówili: «Ten prawdziwie jest prorokiem, który miał przyjść na świat». Gdy więc Jezus poznał, że mieli przyjść i porwać Go, aby Go obwołać królem, sam usunął się znów na górę.
(Inne fragmenty do wykorzystania: Joz 6, 1 – 20, 1 Kor 11, 17-34)
Propozycja rozważania
Celebrowanie jako takie jest uroczystym obchodzeniem jakiegoś wydarzenia. W religii katolickiej jest ceremonialnym sprawowaniem kultu wobec Boga. Przejawem zewnętrznym kultu jest liturgia. Każda liturgia ma swoje zasady, które mają być przestrzegane w ramach pewnej dyscypliny. Liturgia jest własnością Kościoła i to Kościół określa jej kształt. Można zaryzykować stwierdzenie, że od znajomości liturgii i wiernego przestrzegania jej zasad zależy skuteczność i owocność kultu. Rozmnożenie chleba na pustkowiu odbywa się według ścisłych zaleceń Jezusa. Cud dokonuje się prze wiernym posłuszeństwie względem Mistrza. Podobnie jest z murami Jerycha symbolizującymi bastion zła. zostają zdobyte i zburzone w dziwny, bardzo symboliczny sposób, ale co ważne przy całkowitym posłuszeństwie wobec wskazań Boga. Rodzi się zatem postulat o wierne przestrzeganie zasad liturgii i odkrywanie jej znaczenia.
Pytania synodalne
„Podążanie razem” jest możliwe tylko wtedy, gdy opiera się na wspólnotowym słuchaniu Słowa i sprawowaniu Eucharystii.
- W jaki sposób modlitwa i celebracje liturgiczne ukierunkowują nasze wspólne życie oraz wpływają na nasze najważniejsze decyzje?
- Co czynimy, aby Eucharystia stała się centrum życia wspólnoty parafialnej?
- W jaki sposób krzewimy czynne uczestnictwo wszystkich wiernych w liturgii?
- Jakie jest zaangażowanie świeckich w przygotowanie i przeżywanie liturgii?
Modlitwa wiernych
Prośmy naszego Ojca, który jest w niebie.
- Prośmy dobrego Boga o to, aby Eucharystia była źródłem naszego chrześcijańskiego życia.
- Prośmy Ducha Świętego o godne owoce uczestnictwa w liturgii.
- Prośmy Jezusa Chrystusa o lepsze zrozumienie ducha liturgii.
Własne wezwania….
Wszechmogący Boże, wysłuchaj naszego wołania, bo w Tobie składamy naszą nadzieję. Przez Chrystusa, Pana naszego.
Słowo Boże
Mk 2, 1-12
Gdy po pewnym czasie wrócił do Kafarnaum, posłyszeli, że jest w domu. Zebrało się tyle ludzi, że nawet przed drzwiami nie było miejsca, a On głosił im naukę. Wtem przyszli do Niego z paralitykiem, którego niosło czterech. Nie mogąc z powodu tłumu przynieść go do Niego, odkryli dach nad miejscem, gdzie Jezus się znajdował, i przez otwór spuścili łoże, na którym leżał paralityk. Jezus, widząc ich wiarę, rzekł do paralityka: «Synu, odpuszczają ci się twoje grzechy». A siedziało tam kilku uczonych w Piśmie, którzy myśleli w sercach swoich: «Czemu On tak mówi? On bluźni. Któż może odpuszczać grzechy, oprócz jednego Boga?» Jezus poznał zaraz w swym duchu, że tak myślą, i rzekł do nich: «Czemu nurtują te myśli w waszych sercach? Cóż jest łatwiej: powiedzieć do paralityka: Odpuszczają ci się twoje grzechy, czy też powiedzieć: Wstań, weź swoje łoże i chodź? Otóż, żebyście wiedzieli, iż Syn Człowieczy ma na ziemi władzę odpuszczania grzechów – rzekł do paralityka: Mówię ci: Wstań, weź swoje łoże i idź do domu!». On wstał, wziął zaraz swoje łoże i wyszedł na oczach wszystkich. Zdumieli się wszyscy i wielbili Boga mówiąc: «Jeszcze nigdy nie widzieliśmy czegoś podobnego».
(Inne fragmenty do wykorzystania: Rz 12, 3-13, Ef 4, 25-32)
Propozycja rozważania
Dobry aktywizm potrzebuje wsparcia duchowego. Często słyszy się o osobach wypalonych, zniechęconych do życia do działania. Pozostają oni dalej pełni możliwości di pomysłów. Wiedzą jakie są potrzeby społeczne, egzystencjalne, ale nic nie robią, ponieważ stracili zapał. Rozbili się na ludzkiej obojętności, zazdrości, kpinie, ignorancji. Nic już ich nie motywuje do działania. Są podobni do paralityka z Ewangelii, któremu pozostaje tkwić w bezruchu. Często przyczyną takiego stanu jest brak formacji chrześcijańskiej, która pozwala ukazać nadprzyrodzony motyw działania jakim jest miłość Boża i autorytet Boga. Trzeba zatem szukać dróg i możliwości dotarcia do bliskości Jezusa, gdzie nawet paralityk odzyska siły, a pierwszym jego działaniem będzie odstawienie łoża na bok. Innymi słowy mówiąc, wyrwanie się z miejsca, gdzie ludzkie egoistyczne wartościowanie rzeczywistości zatrzymuje i nie pozwala zejść z Franciszkowej kanapy. Święty Paweł przypomina o obowiązku podejmowania ludzkiego wysiłku we współpracy z łaską Bożą dla wypracowania cnót jako trwałych dyspozycji do owocnego chrześcijańskiego działania.
Pytania synodalne
Synodalność służy misji Kościoła, do udziału w której powołani są wszyscy jego członkowie.
- Co przeszkadza ochrzczonym w byciu aktywnymi w misji?
- Jakie obszary misji są przez nas zaniedbywane?
- W jaki sposób wspólnota wspiera swoich członków zaangażowanych w służbę na rzecz społeczeństwa w różny sposób (zaangażowanie społeczne i polityczne, badania naukowe, nauczanie, krzewienie sprawiedliwości społecznej, ochrona praw człowieka, troska o środowisko itp.)?
- W jaki sposób Kościół pomaga tym członkom przeżywać ich służbę społeczeństwu w sposób misyjny?
Modlitwa wiernych
Jesteśmy z Chrystusem i z Nim kroczyć pragniemy. Zanieśmy do niego naszą modlitwę.
- Módlmy się o to, abyśmy byli wierni przyrzeczeniom chrzcielnym.
- Módlmy się za wszystkie osoby zaangażowane w służbę na rzecz społeczeństwa, aby swoją misję wypełniali jak najlepiej.
- Módlmy się za wszystkich odpowiedzialnych za dobro społeczne, aby zawsze kierowali się mądrością Bożą.
Własne wezwania….
Boże, Ojcze wszystkich wierzących w Twojego Syna wysłuchaj nas, gdy Cię błagamy i prowadź nas drogami Twoich Przykazań. Przez Chrystusa, Pana naszego.
Słowo Boże
Mt 15, 1-9
Wtedy przyszli do Jezusa faryzeusze i uczeni w Piśmie z Jerozolimy z zapytaniem: «Dlaczego Twoi uczniowie postępują wbrew tradycji starszych?2 Bo nie myją sobie rąk przed jedzeniem». On im odpowiedział: «Dlaczego i wy przestępujecie przykazanie Boże dla waszej tradycji? Bóg przecież powiedział: Czcij ojca i matkę oraz: Kto złorzeczy ojcu lub matce, niech śmierć poniesie. Wy zaś mówicie: „Kto by oświadczył ojcu lub matce: Darem [złożonym w ofierze] jest to, co dla ciebie miało być wsparciem ode mnie, ten nie potrzebuje czcić swego ojca ni matki”. I tak ze względu na waszą tradycję znieśliście przykazanie Boże. Obłudnicy, dobrze powiedział o was prorok Izajasz:
Ten lud czci Mnie wargami,
lecz sercem swym daleko jest ode Mnie.
Ale czci mnie na próżno,
ucząc zasad podanych przez ludzi».
(Inne fragmenty do wykorzystania: Wj 33, 1-11, Mt 16, 21-23, Dz 17, 16-32)
Propozycja rozważania
Na kartach Ewangelii Pan Jezus prowadzi nieustanny dialog z różnymi osobami. Najpierw są to Jego uczniowie. Trzykrotnie mówi do nich o swojej męce, ale nie bardzo się to zgadza i ich koncepcją Kościoła i trwania przy Jezusie. Jedna z tych rozmów zakończyła się upokarzającym skarceniem Piotra. Potrzeba było wielokrotnie wracać do tematu, aby choć trochę uczniowie go zrozumieli. Dialog zatem może się przeciągać, może niektórych znużyć a zatwardziałych pchnąć ku zatraceniu (Judasz). Jezus prowokowany przez faryzeuszów wchodzi też w dialog z nimi. Są to debaty publiczne wobec przysłuchującego się tłumu. Za każdym razem Jezus staje w postawie świadka prawdy. Mówi to, co usłyszał od Ojca, nazywa wszystko po imieniu, demaskuje obłudę. Okazuje się jednak, że często nie wystarcza to, aby niektórych zawrócić z drogi błędu. Dialog jednak trwa.
Pytania synodalne
Dialog wymaga wytrwałości i cierpliwości, ale umożliwia także wzajemne zrozumienie.
- W jakim stopniu różne osoby w naszej wspólnocie spotykają się, aby prowadzić dialog?
- Jakie są miejsca i środki dialogu w naszym Kościele parafialnym?
- W jaki sposób są rozwiązywane różnice poglądów, konflikty i trudności?
- Na jakie szczegółowe kwestie w Kościele i społeczeństwie powinniśmy zwrócić większą uwagę?
- W jaki sposób Kościół prowadzi dialog i uczy się od innych instytucji społeczeństwa: świata polityki, ekonomii, kultury, społeczeństwa obywatelskiego i ludzi żyjących w ubóstwie?
Modlitwa wiernych
Do Boga, który obdarza swój lud sprawiedliwością, skierujmy ufne prośby.
- Abyśmy zawsze byli ludźmi dialogu i szanowali poglądy innych braci.
- Abyśmy stylem swojego życia i głęboką wiarą prowadzili dialog z innymi ludźmi.
- Abyśmy w duchu uczniów Chrystusa potrafili rozwiązywać wszelkie konflikty i trudności.
Własne wezwania….
Boże, oświeć nas swoją łaską, abyśmy przejrzeli duchowo i widzieli Twoją dobroć wobec każdego człowieka. Przez Chrystusa, Pana naszego.
Słowo Boże
J 17, 6-26
Objawiłem imię Twoje ludziom, których Mi dałeś ze świata. Twoimi byli i Ty Mi ich dałeś, a oni zachowali słowo Twoje. Teraz poznali, że wszystko, cokolwiek Mi dałeś, pochodzi od Ciebie. Słowa bowiem, które Mi powierzyłeś, im przekazałem, a oni je przyjęli i prawdziwie poznali, że od Ciebie wyszedłem, oraz uwierzyli, żeś Ty Mnie posłał. Ja za nimi proszę, nie proszę za światem, ale za tymi, których Mi dałeś, ponieważ są Twoimi. Wszystko bowiem moje jest Twoje, a Twoje jest moje, i w nich zostałem otoczony chwałą. Już nie jestem na świecie, ale oni są jeszcze na świecie, a Ja idę do Ciebie. Ojcze Święty, zachowaj ich w Twoim imieniu, które Mi dałeś, aby tak jak My stanowili jedno. Dopóki z nimi byłem, zachowywałem ich w Twoim imieniu, które Mi dałeś, i ustrzegłem ich, a nikt z nich nie zginął z wyjątkiem syna zatracenia, aby się spełniło Pismo. Ale teraz idę do Ciebie i tak mówię, będąc jeszcze na świecie, aby moją radość mieli w sobie w całej pełni. Ja im przekazałem Twoje słowo, a świat ich znienawidził za to, że nie są ze świata, jak i Ja nie jestem ze świata. Nie proszę, abyś ich zabrał ze świata, ale byś ich ustrzegł od złego. Oni nie są ze świata, jak i Ja nie jestem ze świata. Uświęć ich w prawdzie. Słowo Twoje jest prawdą. Jak Ty Mnie posłałeś na świat, tak i Ja ich na świat posłałem. A za nich Ja poświęcam w ofierze samego siebie, aby i oni byli uświęceni w prawdzie.
Nie tylko za nimi proszę, ale i za tymi, którzy dzięki ich słowu będą wierzyć we Mnie; aby wszyscy stanowili jedno, jak Ty, Ojcze, we Mnie, a Ja w Tobie, aby i oni stanowili w Nas jedno, aby świat uwierzył, żeś Ty Mnie posłał. I także chwałę, którą Mi dałeś, przekazałem im, aby stanowili jedno, tak jak My jedno stanowimy. Ja w nich, a Ty we Mnie! Oby się tak zespolili w jedno, aby świat poznał, żeś Ty Mnie posłał i żeś Ty ich umiłował tak, jak Mnie umiłowałeś. Ojcze, chcę, aby także ci, których Mi dałeś, byli ze Mną tam, gdzie Ja jestem, aby widzieli chwałę moją, którą Mi dałeś, bo umiłowałeś Mnie przed założeniem świata. Ojcze sprawiedliwy! Świat Ciebie nie poznał, lecz Ja Ciebie poznałem i oni poznali, żeś Ty Mnie posłał. Objawiłem im Twoje imię i nadal będę objawiał, aby miłość, którą Ty Mnie umiłowałeś, w nich była i Ja w nich».
(Inne fragmenty do wykorzystania: Mk 9, 38-41, Dz 10, 34-43, Ef 4, 1-6)
Propozycja rozważania
W czasie ostatniej wieczerzy Jezus modlił się za Kościół i za uczniów słowami: „Aby byli jedno”. Jedność jest niedoceniana w naszym życiu duchowym. Sam diabeł jest przecież tym, który dzieli i prowadzi do rozłamu. Dlaczego jako chrześcijanie jesteśmy podzieleni? Przyczyn jest wiele, ale pierwszą i najważniejszą jest skutek działania złego czyli grzech. To właśnie grzech czyha u bram naszych duchowych warowni, aby wślizgnąć się do środka i doprowadzić do zniszczeń. Mimo tego chcemy i staramy się otwierać na chrześcijan innych wyznań. Przyjęliśmy taki sam chrzest. Tym bardziej, że jeśli ktoś nie jest przeciwko nam, ten jest z nami. Chociaż nie jest to łatwa droga, oscylującą pomiędzy zachowaniem własnej tożsamości a dobrze rozumianą otwartością, otwieramy się siłę Ducha Świętego aby prowadził nas do prawdy.
Pytania synodalne
Dialog między chrześcijanami różnych wyznań, zjednoczonymi przez jeden chrzest, zajmuje szczególne miejsce na drodze synodalnej.
- Jakie relacje ma nasza wspólnota kościelna z członkami innych tradycji chrześcijańskich i wyznań?
- Co nas łączy i jak razem podążamy?
- Jakie owoce przyniosło nam wspólne podążanie?
- Jakie są trudności?
- Jak możemy zrobić następny krok we wspólnym podążaniu naprzód?
Modlitwa wiernych
Panu Bogu, który pragnie, aby ludzie przez Niego stworzeni stanowili jedną rodzinę przedstawmy nasze prośby.
- Módlmy się, aby wśród nas panowała zgoda, miłość i jedność.
- Módlmy się o to, abyśmy potrafili rozwiązywać różnice poglądów, konfliktów i wszelkich trudności w drodze dialogu i wzajemnego zrozumienia.
- Módlmy się za społeczności podzielone przez ducha niezgody i wzajemne oskarżenia się, abyśmy szukali zawsze tego co na łączy.
Własne wezwania….
Panie nasz Ojcze dopomóż nam, abyśmy byli jedno. Prosimy Cię o to przez Chrystusa, Pana naszego.
Słowo Boże
Mt 20, 20-23
Wtedy podeszła do Niego matka synów Zebedeusza ze swoimi synami i oddając Mu pokłon, o coś Go prosiła. On ją zapytał: «Czego pragniesz?» Rzekła Mu: «Powiedz, żeby ci dwaj moi synowie zasiedli w Twoim królestwie jeden po prawej, a drugi po lewej Twej stronie». Odpowiadając Jezus rzekł: «Nie wiecie, o co prosicie. Czy możecie pić kielich, który Ja mam pić?» Odpowiedzieli Mu: «Możemy». On rzekł do nich: «Kielich mój pić będziecie. Nie do Mnie jednak należy dać miejsce po mojej stronie prawej i lewej, ale [dostanie się ono] tym, dla których mój Ojciec je przygotował».
(Inne fragmenty do wykorzystania: 2 Krl 5, Mt 18, 1-5, J 13, 1-20, Flp 2, 5-11)
Propozycja rozważania
Sobór Watykański II ukazał nam jednoznacznie w swojej chrystologii wizję Chrystusa jako Sługi. Cały Nowy Testament o tym poucza. Jezus często przeciwstawia wywyższanie siebie uniżeniu. Poucza, że służba i uniżenie prowadzi do prawdziwej wielkości. Rewelacyjnie opisał to św. Paweł w liście do Filipian. Prawda jest taka, że w Kościele przełożeństwo jest służbą. Uczniowie prosząc ustami swej matki o władzę dla siebie, tak naprawdę nie wiedzą, że proszą o to, aby być sługami wszystkich. Władza w Imię Chrystusa ma swoje uczestnictwo w krzyżu Chrystusa. A kariery realizowane w Kościele, jak zaznaczył bł. Stefan Wyszyński, chodzą Hiobowymi drogami.
Pytania synodalne
Kościół synodalny jest Kościołem uczestniczącym i współodpowiedzialnym.
- W jaki sposób nasza wspólnota parafialna określa cele, do których należy dążyć, drogę do ich osiągnięcia i kroki, które należy podjąć?
- W jaki sposób sprawowana jest władza lub zarządzanie w naszym Kościele parafialnym?
- W jaki sposób praca zespołowa i współodpowiedzialność są realizowane w praktyce?
- Jak funkcjonują organizmy synodalne na poziomie Kościoła parafialnego (Rady Duszpasterskie, Parafialne)?
Modlitwa wiernych
Najlepszy Ojcze, przyjdź nam z pomocą i wysłuchaj naszych pokornych błagań.
- Módlmy się za rządzących, aby swoją władzę traktowali jako służbę drugiemu człowiekowi.
- Módlmy się za nasze wspólnoty parafialne, aby były otwarte na działanie Ducha Świętego.
- Módlmy się o mądry i roztropny patriotyzm dla nas samych, o ożywienie w społeczeństwie nadziei lepszej przyszłości zbudowanej na nauce Chrystusowej Prawdy.
Własne wezwania….
Boże, wierzymy, że Jezus Chrystus jest Mesjaszem i Twoim Synem. Pomóż nam wyznawać Go całym sercem jako Pana i Boga. Prosimy Cię o to przez Chrystusa, Pana naszego.
Słowo Boże
Dz 1, 15-26
Wtedy Piotr w obecności braci, a zebrało się razem około stu dwudziestu osób, tak przemówił: «Bracia, musiało wypełnić się słowo Pisma, które Duch Święty zapowiedział przez usta Dawida o Judaszu. On to wskazał drogę tym, którzy pojmali Jezusa, bo on zaliczał się do nas i miał udział w naszym posługiwaniu. Za pieniądze, niegodziwie zdobyte, nabył ziemię i spadłszy głową na dół, pękł na pół i wypłynęły wszystkie jego wnętrzności. Rozniosło się to wśród wszystkich mieszkańców Jerozolimy, tak że nazwano ową rolę w ich języku Hakeldamach, to znaczy: Pole Krwi. Napisano bowiem w Księdze Psalmów:
Niech opustoszeje dom jego
i niech nikt w nim nie mieszka!
A urząd jego niech inny obejmie!
Trzeba więc, aby jeden z tych, którzy towarzyszyli nam przez cały czas, kiedy Pan Jezus przebywał z nami, począwszy od chrztu Janowego aż do dnia, w którym został wzięty od nas do nieba, stał się razem z nami świadkiem Jego zmartwychwstania».
Postawiono dwóch: Józefa, zwanego Barsabą, z przydomkiem Justus, i Macieja. I tak się pomodlili: «Ty, Panie, znasz serca wszystkich, wskaż z tych dwóch jednego, którego wybrałeś, by zajął miejsce w tym posługiwaniu i w apostolstwie, któremu sprzeniewierzył się Judasz, aby pójść swoją drogą». I dali im losy, a los padł na Macieja. I został dołączony do jedenastu apostołów.
(Inne fragmenty do wykorzystania: Dz 15, 1-35)
Propozycja rozważania
Jezus przed odejściem do domu Ojca powiedział: „nie zostawię was sierotami”. Mówił o obietnicy i umocnieniu z nieba, o Duchu Świętym. Po zesłaniu Ducha Świętego oczywistym stało się, że teraz On zajmie niejako miejsce Chrystusa i to On będzie kierował poczynaniami uczniów. Odtąd każda decyzja dwunastu opierała się na rozeznawaniu połączonym modlitwą do Ducha Świętego. Ludzie Kościoła na różnych szczeblach wpadają jednak w pułapkę naturalizmu i przeceniania swego intelektu zajmującego miejsce Bożego Ducha. Pojawia się planowanie zamiast rozeznawania. Dlatego dziś na drodze uczniów winien znaleźć się niejeden wieczernik, miejsce obmyślania strategii działania i podejmowania decyzji. Jezus zanim wybrał dwunastu modlił się całą noc. Uczniowie wybierając Macieja, czy dobierając sobie towarzyszy na ewangelizację modlą się do Ducha Świętego. Oby wołanie do Ducha Świętego i modlitwa o rozeznanie była stałą praktyką i pierwszym narzędziem w odkrywaniu woli Boga szczególnie w czasach zamętu.
Pytania synodalne
W stylu synodalnym podejmujemy decyzje poprzez rozeznawanie tego, co Duch Święty mówi przez całą naszą wspólnotę.
- Jakie metody i procesy stosujemy w podejmowaniu decyzji?
- W jaki sposób nasze metody podejmowania decyzji pomagają nam słuchać całej wspólnoty parafialnej?
- Jaki jest związek między konsultacją a podejmowaniem decyzji i jak to realizujemy w praktyce?
- Jakich narzędzi i procedur używamy, aby promować przejrzystość i możliwość rozliczenia?
- Jak możemy wzrastać we wspólnotowym rozeznawaniu duchowym?
Modlitwa wiernych
Znając dobroć naszego Ojca, który jest w niebie, prośmy Go z ufnością.
- Módlmy się o to, abyśmy byli ludźmi uczciwymi, o dobrze uformowanym sumieniu.
- Módlmy się o światło Ducha Świętego, abyśmy godnie podejmowali różnego rodzaju decyzje dla dobra innych ludzi.
- Módlmy się o wzrost duchowy w naszym życiu i jak najlepszym wypełnianiu zadań wypływających z chrztu świętego.
Własne wezwania….
Panie, Ty nas uczysz właściwego spojrzenia na sprawy tego świata i dostrzegania na drodze ku wieczności ludzi wokół nas. Wysłuchaj naszych modlitw, jeżeli taka jest Twoja wola. Przez Chrystusa, Pana naszego.
Słowo Boże
Dz 2, 1-11
Kiedy nadszedł wreszcie dzień Pięćdziesiątnicy, znajdowali się wszyscy razem na tym samym miejscu. Nagle dał się słyszeć z nieba szum, jakby uderzenie gwałtownego wiatru, i napełnił cały dom, w którym przebywali. Ukazały się im też języki jakby z ognia, które się rozdzieliły, i na każdym z nich spoczął jeden. I wszyscy zostali napełnieni Duchem Świętym, i zaczęli mówić obcymi językami, tak jak im Duch pozwalał mówić. Przebywali wtedy w Jerozolimie pobożni Żydzi ze wszystkich narodów pod słońcem. Kiedy więc powstał ów szum, zbiegli się tłumnie i zdumieli, bo każdy słyszał, jak przemawiali w jego własnym języku. «Czyż ci wszyscy, którzy przemawiają, nie są Galilejczykami?» – mówili pełni zdumienia i podziwu.«Jakżeż więc każdy z nas słyszy swój własny język ojczysty? – Partowie i Medowie, i Elamici, i mieszkańcy Mezopotamii, Judei oraz Kapadocji, Pontu i Azji, Frygii oraz Pamfilii, Egiptu i tych części Libii, które leżą blisko Cyreny, i przybysze z Rzymu, Żydzi oraz prozelici, Kreteńczycy i Arabowie – słyszymy ich głoszących w naszych językach wielkie dzieła Boże».
(Inne fragmenty do wykorzystania:Dz 6, 1-7)
Propozycja rozważania
Realizacja wskazań, które Jezus przekazał Apostołom nie była prosta. Do tego doszła ich słaba kondycja duchowa i emocjonalna. Wprawdzie doświadczyli umocnienia z faktu zmartwychwstania Jezusa, ale w pamięci wciąż brzmiało poczucie winy z racji opuszczenia Mistrza w godzinie Jego męki. Oddać się na nowo Jezusowi odbudować swój zapał i wierność wobec Niego, to było zadanie na teraz. Jak tego dokonać? Pojawia się wieczernik, miejsce bezpieczne odizolowane od reszty Jerozolimy. Ale jeszcze nie czas na nowennę do Ducha Świętego, jeszcze Mistrz nakazuje im wędrówkę w biały dzień na oczach Jerozolimy do góry wniebowstąpienia. Odchodzi do Ojca. Teraz trzeba wrócić do Wieczernika, znowu na oczach ludzi z miasta. Epizod zdawałoby się mało znaczący, ale wychwycony przez mistrzów życia duchowego, o którym mówią, ze to ostanie oczyszczenia uczniów, na drodze do zjednoczenia z Bogiem. Teraz Duch Święty będzie mógł posługiwać się mini jako skutecznymi narzędziami budowania Kościoła.
Pytania synodalne
Synodalność pociąga za sobą otwartość na zmiany, formację i ciągłe uczenie się.
- Na ile jesteśmy w stanie oddać się prowadzeniu Boga, poddając krytyce swój punkt widzenia? Z jakich środków korzystamy, aby to się w nas dokonywało?
- W jaki sposób nasza wspólnota kościelna formuje ludzi, aby byli bardziej zdolni do „podążania razem”, słuchania siebie nawzajem, uczestniczenia w misji i angażowania się w dialog?
- Jaka formacja jest oferowana, aby wspierać rozeznawanie i sprawowanie władzy w sposób synodalny?
Modlitwa wiernych
Jak Apostołowie zapatrzeni w naszego Mistrza módlmy się do Niego.
- Módlmy się o to, abyśmy czuli się odpowiedzialni jedni za drugich.
- Módlmy się o to, abyśmy potrafili słuchać siebie nawzajem.
- Módlmy się o to, abyśmy potrafili towarzyszyć naszym braciom w ich cierpieniu i pomagać w rozwiązywaniu ich trudności.
Własne wezwania….
Panie Jezu napełnij nasze serca ukochaniem Ciebie i mocnym postanowieniem pójścia za Tobą. Który żyjesz i królujesz na wieki wieków.
Do pobrania
Relacje ze spotkań
Odpowiedzialni i kontakt
Diecezjalna osoba do kontaktu
ks. prał. Tadeusz Syczewski
Diecezjalny Zespół Kontaktowy
Ks. Zbigniew Rostkowski, wikariusz generalny
Ks. Robert Grzybowski, diecezjalny Duszpasterz Nauczycieli
Ks. Piotr Jarosiewicz, dyrektor Wydziału Młodzieży
Ks. Krzysztof Mielnicki, dyrektor Wydziału Katechezy i Szkolnictwa Katolickiego
Ks. Jarosław Błażejak, papieski Misjonarz Miłosierdzia
Ks. Andrzej Witerski, egzorcysta Diecezji Drohiczyńskiej
Ks. Piotr Arbaszewski, dyrektor Wydziału Rodzin
S. Anna Pytka, Salezjanka
Renata Przewoźnik, diecezjalny Moderator Kółek Żywego Różańca
Mateusz Stefaniuk, prezes Zarządu Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży
Katarzyna i Sławomir Ślusarzowie, Para Diecezjalna Domowego Kościoła
Agnieszka Olendzka, katechetka
KONTAKT
Diecezjalny Etap Synodu Biskupów
ul. Kościelna 10
17-312 Drohiczyn
tel.: 85 655 78 08 (centrala)
e-mail: synod@drohiczynska.pl