Diecezja Drohiczyńska położona jest na obszarze wschodniej Polski, niemal w całości na terenie Podlasia. Została proklamowana przez Ojca Świętego Jana Pawła II dnia 5 czerwca 1991 r., podczas liturgii mszalnej na błoniach pod Białymstokiem, a powiększona 25 marca 1992 roku bullą Jana Pawła II „Totus Tuus Poloniae Populus”. W jej skład weszły wówczas trzy dekanaty z diecezji siedleckiej: węgrowski, sokołowski, sterdyński oraz część dekanatów: liwskiego, łosickiego i janowskiego.Ziemie, które obecnie obejmuje diecezja drohiczyńska, w XII w. w części należały do diecezji płockiej. Od połowy XIII w. sięgały tutaj wpływy diecezji chełmskiej i przypuszczalnie pod koniec XIV w. diecezji włodzimierskiej. Od początku XV w. aż do schyłku XVIII w. większa część Podlasia należała do diecezji łuckiej, zwanej czasami łucko-brzeską.

Po trzecim rozbiorze Polski, część diecezji leżąca po prawej strony Bugu znalazła się w zaborze pruskim (do 1807 r.) – w diecezji wigerskiej (1799). Po traktacie tylżyckim tereny te zostały włączone do archidiecezji mohylewskiej. Od roku 1850 (formalnie od 1848 r.) ziemie te objęła diecezja wileńska. W 1925 roku – w ramach reorganizacji granic diecezji katolickich w Polsce przez Piusa XI – nadbużańskie Podlasie weszło do diecezji pińskiej. W okresie powojennym od 1950 r. terenem tej diecezji zarządzał administrator apostolski rezydujący w Drohiczynie. Ze względu na trudną sytuację polityczną, administratorzy apostolscy unikali nazwy diecezja pińska, a w to miejsce używali określenia diecezja w Drohiczynie n. Bugiem. W latach natężonych represji komunistycznych (1951-1957) diecezja prowadziła seminarium we współpracy z diecezją siedlecką. Dnia 7 stycznia 1957 r. ks. inf. Michał Krzywicki, administrator apostolski, powołał do istnienia własne Wyższe Seminarium Duchowne.

Pierwszym ordynariuszem nowej diecezji został mianowany ks. biskup Władysław Jędruszuk, dotychczasowy administrator apostolski diecezji pińskiej. Kościół pw. Trójcy Przenajświętszej w Drohiczynie, wzniesiony przez jezuitów w latach 1696-1709, stał się katedrą biskupa i diecezji. Siedzibą biskupów drohiczyńskich są gmachy dawnego zespołu pojezuickiego (XVII-XVIII w.). Tutaj też znajduje się Kuria Diecezjalna, Archiwum Diecezjalne oraz Wyższe Seminarium Duchowne.

Część diecezji leżąca po lewej stronie Bugu, podobnie jak północno-wschodnia, do trzeciego rozbioru Polski należała do diecezji łucko-brzeskiej. Od 1805 r. tereny te zostały włączone do nowo powołanej diecezji lubelskiej, a częściowo do warszawskiej. W roku 1818 część lubelska weszła do diecezji Janowskiej, zwanej podlaską.

Ukazem carskim z dnia 22 maja 1867 r. diecezja Janowska została skasowana i włączona do diecezji lubelskiej. Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę, papież Benedykt XV w roku 1918 r. odłączył diecezję Janowską od lubelskiej. Na mocy bulli „Vix dum Poloniae unitas” z 28 paĽdziernika 1925 r. diecezja Janowska otrzymała oficjalnie nazwę – diecezja siedlecka czyli podlaska. Część tej diecezji – jak podaliśmy wyżej – dnia 25 marca 1992 roku weszła w skład diecezji drohiczyńskiej.

Do najważniejszych wydarzeń w dotychczasowej historii diecezji należy zaliczyć między innymi: powołanie Kapituły Katedralnej (1991) i Kolegiackiej (1992), Sądu Biskupiego (1993), zbudowanie nowego gmachu Wyższego Seminarium Duchownego (1993-1995), powołanie Caritas Diecezji Drohiczyńskiej (1994), reorganizację sieci dekanalnej (1995), I Synod Diecezji Drohiczyńskiej (1994-1997), koronację papieskimi koronami obrazu Matki Bożej Miedzeńskiej (1996) oraz wizytę w Drohiczynie Ojca Świętego Jana Pawła II (10. 06. 1999 r.).