Pierwotna nazwa wsi brzmiała: Niemyje Siudy i pochodziła przypuszczalnie od mieszkańca tej wsi - Macieja Siudy Niemyjskiego (1567). Po raz pierwszy wieś ta została wymieniona w dokumencie z 1451 roku związanym z wytyczaniem granic. Przez wiele wieków Niemyje należały do parafii Winna Poświętna. Razem z innymi wsiami o nazwie Niemyje stanowiła gniazdo drobnoszlacheckiej rodziny Niemyjskich herbu Ogończyk. Inicjatorem utworzenia tutaj parafii był ks. Kazimierz Dymitrowicz (1890-1975), proboszcz parafii Winna (1933-1945). Decyzja o budowie kościoła została podjęta na zebraniu w dniu 3 sierpnia 1947 roku w Niemyjach, któremu przewodniczył ks. Henryk Humnicki (1873-1959), wikariusz kapitulny diecezji pińskiej (1946-1950). W 1947 roku została zbudowana świetlica przyszkolna, w której urządzono dojazdową kaplicę. Wkrótce kaplicę przeniesiono do prywatnego domu p. Jana Niemyjskiego (1907-1971) prezesa Komitetu Budowy Kościoła, ponieważ władze szkolne zabroniły odprawiać nabożeństwa (1947-1949). W 1949 roku został zakupiony w Leopoldowie (diecezja siedlecka) drewniany poniemiecki barak, z którego zbudowano w listopadzie tegoż roku tymczasową kaplicę, kosztem ks. kan. Tadeusza Drozdowskiego (1909-1981), proboszcza parafii Leopoldów (1947-1953). Została ona postawiona na polu gospodarzy Stanisława Niemyjskiego (1913-1974) i Józefa Kryńskiego z Niemyj Jarnątów. Plac pozyskano w dniu 29 lipca 1949 roku drogą zamiany gruntów. Parafia Niemyje Nowe została wydzielona z parafii Winna i erygowana z dniem 3 maja 1950 r. przez wspomnianego wikariusza kapitulnego ks. Henryka Humnickiego. Dekret wszedł w życie 22 października 1950 roku. Pierwszym proboszczem został ks. Henryk Kardasz (1914-1995), dotychczasowy wikariusz w Winnej Poświętnej (1946-1950). W dniu 15 kwietnia 1952 roku drewnianą kaplicę przeniesiono na plac kościelny. Po jej rozbudowie została ona poświęcona 25 lipca 1954 roku przez ks. Henryka Kardasza, miejscowego proboszcza (1950-1957). W październiku 1950 roku rozpoczęto budowę murowanej świątyni, według projektu architekta inż. Stanisława Bukowskiego (1904-1979) i technika Stanisława Smacznego z Białegostoku. Plac pod nowy kościół pozyskano dnia 27 grudnia 1949 roku - drogą zamiany z gruntami Władysława Kryńskiego. Poświęcenie kamienia węgielnego, którego dokonał ks. kan. Nikodem Kowalewski (1888-1974), dziekan ciechanowiecki (1934-1959), odbyło się 6 maja 1951 roku - na mocy delegacji ks. Michała Krzywickiego (1895-1967), administratora apostolskiego diecezji pińskiej (1950-1967). Prace przy wznoszeniu świątyni kontynuowali kolejni proboszczowie: ks. Adolf Kozłowski (prob. 1957-1959) i ks. Piotr Grzegorczuk (prob. 1959-1962). Poświęcenia nowego murowanego kościoła dokonał 22 października 1961 roku wspomniany administrator apostolski ks. inf. Michał Krzywicki. Uroczysta konsekracja odbyła się 29 sierpnia 1966 roku, pod przewodnictwem ks. bp. Władysława Jędruszuka (1918-1994), sufragana diecezji pińskiej (1963-1967). Na placu przykościelnym stoi metalowa dzwonnica zbudowana w 1975 roku przez Romana Murawskiego z Ciechanowca, staraniem ks. Jana Komosy, proboszcza niemyjskiego (1971-1979). W pobliżu kościoła znajduje się drewniana plebania, zbudowana w 1951 roku, którą w dniu 28 października 1951 roku poświęcił ks. Marian Godlewski (1899-1964), proboszcz parafii Osmola (1935-1957).

Oprac. ks. dr Zbigniew Rostkowski

Katolickie Stowarzyszenie Młodzieży

Stowarzyszenie Żywego Różańca