Kościół w Wyrozębach został uroczyście poświęcony
W niedzielę 27 września odbyła się uroczystość poświęcenia, czyli konsekracji ołtarza posoborowego oraz kościoła parafialnego w Wyrozębach.
Dokonał jej biskup drohiczyński Tadeusz Pikus podczas Eucharystii odpustowej ku czci św. Mateusza. Proboszcz tamtejszej parafii ks. dr Mariusz Bartosiak powiedział, że jest to szczególna uroczystość ponieważ święcona jest świątynia, mająca za sobą 150 lat istnienia i bogatej historii. Przybliżył ją w wygłoszonym referacie poprzedzającym Eucharystię ks. prał. Barnard Błoński z Siedlec, tamtejszy rodak. Zaznaczył on, że powodem, iż świątynia ta po wybudowaniu nie została uroczyście poświęcona, był szczególnie trudny czas dla diecezji podlaskiej w latach prześladowań ze strony zaborców w końcu XIX wieku.
O historii przypomniał również w wygłoszonej homilii ks. bp Tadeusz Pikus. Wspomniał, pierwszy drewniany kościół ufundowany w Wyrozębach w 1438 roku i następny zniszczony podczas działań wojennych. Powiedział, że obecny murowany kościół Trójcy Świętej został zbudowany według projektu architekta Henryka Marconiego w latach 1858-1865, a ufundowany przez Tadeusza Dorię Dernałowicza, właściciela klucza repkowskiego. Budowę jego prowadzili: architekt Ludwik Jabłoński, budowniczy powiatu siedleckiego oraz ks. kan. Julian Brześciański, ówczesny proboszcz. On też, z upoważnienia biskupa podlaskiego o Beniamina Piotra Szymańskiego OFMCap 26 listopada 1865 roku dokonał poświęcenia nowej świątyni. Wraz z kościołem został wybudowany również, nakładem Tadeusza i Seweryna Doria Dernałowiczów, szpital – Instytut Dobroczynności pw. św. Judy Tadeusza. Na rzecz tegoż szpitala Tadeusz Doria Dernałowicz zapisał folwark Wyrozęby Podawce i Kunaty. Szpital rozpoczął działalność w 1873 roku. Instytut prowadziły siostry Miłosierdzia św. Wincentego à Paulo, zwane szarytkami. Po usunięciu ich przez rząd carski, zostały przysłane mniszki prawosławne, które przebywały w szpitalu do 1906 roku. W 1908 roku siostry szarytki powróciły do Wyroząb i pracowały tutaj do 1995 roku.
Ksiądz biskup wspomniał wszystkich, dzięki którym świątynia ta powstała i była upiększana: fundatorów, proboszczów, dobrodziejów i parafian. Ukazał też znacznie świątyni w życiu człowieka, która jest domem spotkania Chrystusa z człowiekiem w sakramentach i Słowie Bożym, która płyną z Jego miłości. Wskazał też na potrzebę zrozumienia tej logiki miłości oraz otwarcia się na nią, wypowiadając zwyczajnie słowo „chcę”, skutkujące nieocenionym dobrem.
Pasterz Kościoła drohiczyńskiego dokonał pokropienia, namaszczenia i okadzenia ołtarza i ścian oraz przewodniczył modlitwie poświęcenia. Odśpiewano Litanię do Wszystkich Świętych i uroczyście zapalono świece w miejscach namaszczenia ścian oraz na poświęconym ołtarzu. Akt poświęcenia odczytał dziekan sokołowski ks. prał Andrzej Krupa, a podpisali go: ks. bp Tadeusz Pikus, kapłani, siostry zakonne, potomkini fundatorów kościoła rodu Dernałowiczów Jolanta Plater – Zybert, wójt Gminy Repki Krystyna Mikołajuk – Borowicz, rada parafialna oraz inni przedstawiciele wspólnoty parafialnej.
Na uroczystość przybyli też kapłani z diecezji siedleckiej i drohiczyńskiej z poprzednimi proboszczami wyrozębskimi ks. kan. Eugeniuszem Rolą oraz ks. dr Krzysztofem Napiórkowskim, który rozpoczął przygotowania do uroczystości poświęcenia. Obecni byli pochodzącymi z tej parafii: ks. Jerzy Skwierzyński i ks. prał. Barnard Błoński oraz siostry Miłosierdzia św. Wincentego à Paulo, które pracowały w tej parafii wraz z pochodzącą z niej s. Urszulą Błońską. W przemówieniach przedstawiciele kapłanów, sióstr zakonnych, wspominających tego dniu swego założyciela św. Wincentego à Paulo, przedstawicielki władz i fundatorów oraz reprezentanci parafian, podkreślali widoczną troską i odpowiedzialność, zarówno o świątynię materialną, jak też o atmosferę życzliwości w parafii. Uroczystości poprzedziło duchowe przygotowanie podczas tygodniowych Misji Świętych, prowadzonych przez ks. dr kan. Marka Matusika.
ks. Artur Plachno