Budowanie wiary w realiach epidemii

Nad tematem warsztatów pochylili się młodzi prezbiterzy wraz z Dyrektorem Szkoły Nowej Ewangelizacji, liderem Wspólnoty Jednego Ducha, rekolekcjonistą ks. dr. Tomaszem Bielińskim, prelegentem i prowadzącym.

Wspólną Liturgią Godzin rozpoczął formację J.E. ks. Biskup Piotr Sawczuk, który za motyw przewodni wybrał tekst św. Pawła z odmawianych nieszporów, by „nieustannie się radować”. – Czym w obecnej sytuacji mamy się radować – pytał ks. Biskup? Przede wszystkim darem wiary, która pozwala pomimo zmagania ze światem, z wrogami czy z pandemią szukać nieustannie okazji, by wychodzić do ludzi głosząc Ewangelię, by ich wspierać oraz by modlić się za siebie wzajemnie. By umacniać się w motywacji ciągłego, świeżego kroczenia za Chrystusem, ponieważ raz wybrawszy, ciągle musimy wybierać.

„Co widzą i czego pragną dziś świeccy?” – takim tematem kapłani rozpoczęli warsztaty. Ks. Tomasz zreferował wypowiedzi członków grup formacyjnych nt. inicjatyw pastoralnych, które warto podjąć w wakacje. Następnie miało miejsce warsztatowe dzielenie się przez księży pomysłami dla wypracowania projektów duszpasterskich na nadchodzące wakacje, czyli temat: „Co widzą młodzi prezbiterzy i czego chcą się podjąć? Na zakończenie dnia kapłani kompletą uwielbili Boga.

Następnego dnia ks. dr Dariusz Kucharek rozpoczął moduł pastoralno–duchowy. Ojciec Duchowny WSD w Drohiczynie, poprzez rozmyślanie i konferencję, ukazał wartość wydawania owoców kapłana zakorzenionego w Bogu. Następnie prezbiterzy mieli możliwość podzielenia się swoją osobistą oceną sytuacji pastoralnej w Kościele oraz wysłuchania świadectwa ks. Bielińskiego pt. „Co buduje wspólnotę wiary”. Po modlitwie Anioł Pański, miało miejsce warsztatowe szukanie nowych form, metod i sposobów posługi duszpasterskiej w realiach stanu epidemicznego pt.: „Co mówi Duch do Kościoła o tym, co możemy i powinniśmy robić już dziś”.

Podsumowanie ks. Biskupa było z jednej strony podziękowaniem za pracę młodych kapłanów, a z drugiej zaproszeniem do gorliwości, sumienności i systematyczności w tym, co na co dzień powoduje wzrost wiary wśród parafian, a jest wynikiem pracy kapłanów.

Niech zachętą do kroczenia za Chrystusem będą słowa: „A [Jezus] idąc wzdłuż wybrzeża Morza Galilejskiego, ujrzał dwu braci: Szymona, zwanego Piotrem, i Andrzeja, brata jego, którzy zarzucali sieć w morze, byli, bowiem rybakami. I rzekł do nich: Pójdźcie za mną, a zrobię was rybakami ludzi! A oni natychmiast porzucili sieci i poszli za nim. I odszedłszy stamtąd dalej, ujrzał innych dwu braci, Jakuba, syna Zebedeusza, i Jana, brata jego, którzy wraz z ojcem swoim, Zebedeuszem, naprawiali w łodzi swoje sieci, i powołał ich. A oni zaraz opuścili łódź oraz ojca swego i poszli za nim” (Mt 4, 18-22).

tekst i zdjęcia – ks. Piotr Jarosiewicz

Owoce pracy kapłanów i osób świeckich przydatnych dla każdego z nas – księży i katechetów na czas wakacji:
Co widzą i czego pragną dziś świeccy?
Pomysły stacjonarnych inicjatyw duszpasterskich w wakacje:

• zajęcia sportowe z nagrodami;
• quizy wiedzy z nagrodami;
• warsztaty artystyczne, teatralne;
• spotkania wakacyjne w kościele: rozmowy na tematy ważne zaproponowane przez młodzież, bądź daną grupę (wspólnotę);
• obozy językowe, survivalowe, żeglarskie czy spływy kajakowe;
• półkolonie na terenie parafii;
• gry terenowe (z chrześcijańskim przesłaniem) w duchu podchodów;
• katolickie „challenge” dla młodzieży;
• Boże maratony (np. nocne czuwanie z księgą biblijną lub maraton różańcowy w konkretnej intencji);
• spotkania z ciekawymi ludźmi (celebryci lub „lokalsi”);
• pogodne wieczory przy parafii (np. letnie kino);
• nocne drogi krzyżowe w duchu EDK (wspólne na półdystansie);
• nauka gry na gitarze;
• wyjazdowe lub stacjonarne turnusy Oazy;
• młodzieżowe krajoznawcze wycieczki rowerowe (np. do sanktuariów) z ogniskiem na zakończenie;
• wyjazdy na kilka dni dedykowane poznawaniu historii regionów Polski;
• odwiedziny skansenów lub spotkania z ludźmi uprawiającymi ginące zawody (warsztaty garncarskie itp.);
• rajdy motocyklowe dla dorosłych.

Co buduje wspólnotę wiary – czyli o tym, jak być powinno.

 Parafia jest budowana przez trzy zasadnicze działania (tzw. podstawowe funkcje parafii):

1. Głoszenie Słowa Bożego (prorocka funkcja przepowiadania). Homilie każdego dnia, vlogi parafialne, kręgi biblijne, świadectwa świeckich, dzielenie się wiarą w duchu nowej ewangelizacji.
2. Sprawowanie Eucharystii (kapłańska funkcja uświęcania). Świadectwo prezbitera, katechezy mistagogiczne, formacja służby liturgicznej, wspólnototwórczy wymiar liturgii, adoracja.
3. Życie wiarą w miłości braterskiej (pasterska funkcja budowania jedności). Owoc głoszonego Słowa Bożego i sprawowania liturgii to caritas: duch miłości pasterskiej u duszpasterzy, troska wiernych o utrzymanie parafii i posłudze charytatywnej. Papież Benedykt XVI w Berlinie (09.2011 r.) powiedział: „Wiele wskazuje na to, że przyszłość Kościoła będzie znów zależeć od dynamicznie rozwijających się małych wspólnot wiary”.
   

Co mówi Duch do Kościoła, czyli o tym, co możemy i co powinniśmy robić już dziś.

Co podpowiadają nam świeccy ewangelizatorzy?

• księżą powinni wymagać najpierw od siebie, by tak budować swój autorytet;
• większa otwartość duszpasterzy, ich „wychodzenie” do wiernych wpływające na niwelowanie poczucia anonimowości parafian, a nade wszystko kultura osobista;
• wykorzystanie „świeckich” talentów i pasji MŁODYCH DUSZPASTERZY np. kurs nauki na gitarze, prowadzenie bloga, czy treningi piłki nożnej;
• formacja wiernych do posług w parafii;
• budowanie małych grup formacyjnych (wspólnot męskich, żeńskich, sportowych, muzycznych, turystycznych, zawodowych);
• formacja i angażowanie grup parafialnych w dzieła ewangelizacyjne i społeczne;
• ewangelizacja rodziców młodzieży szkolnej przy okazji;
• różnorodne wykorzystanie przestrzeni w „sieci” dla szeroko rozumianej ewangelizacji.

Uczestnicy warsztatów