Kapłan szafarzem tajemnic Bożych

Kapłan szafarzem tajemnic Bożych

(Czyt. Iz 61,1-3a. 6a. 8b-9; Ap 1,4-8; Ew Łk 4,16-21)

Ekscelencjo, Najdostojniejszy Księże Biskupie,

Drodzy Bracia w kapłaństwie zgromadzeni na liturgii oraz pozostający w parafiach, Chorzy, Emeryci, jak też posługujący poza granicami diecezji: w Anglii, Belgii, Białorusi, Brazylii, Estonii, Francji, Hiszpanii, Italii, Kamerunie, Kanadzie, Niemczech, Polsce, Rosji, Urugwaju i w Watykanie.

Czcigodne Siostry i Bracia zakonni,

Kochani Alumni,

Drodzy Katecheci,

Służbo liturgiczna, drodzy Ministranci, Lektorzy, Członkowie Chóru Młodzieżowego o nazwie „Warsztaty”,

Przedstawiciele ruchów, stowarzyszeń i wspólnot kościelnych,

Umiłowani Bracia i Siostry!

 1. Na wstępie naszych dzisiejszych rozważań przywołuję słowa Jezusa Chrystusa skierowane do swoich uczniów: „Nie wyście Mnie wybrali, ale Ja was wybrałem i przeznaczyłem was na to, abyście szli i owoc przynosili, i by owoc wasz trwał” (J 15,16). Podczas tej mszy świętej, zwanej Mszą Krzyżma, powracamy myślą do momentu, w którym biskup, przez nałożenie rąk i modlitwę, wprowadził nas do kapłaństwa Jezusa Chrystusa, abyśmy „byli uświęceni w prawdzie” (J 17,19). O ten właśnie dar prosił Jezus Ojca w swojej Modlitwie Arcykapłańskiej. Chrystus nas uświęcił, to znaczy oddał nas na zawsze Bogu, abyśmy mogli służyć ludziom, wychodząc od Boga i pełniąc tę posługę ze względu na Niego. Powinniśmy być jedno z najwyższym i jedynym Kapłanem, Jezusem Chrystusem, i razem z Nim poświęcić siebie Bogu oraz odnowić przyrzeczenia świadomie i dobrowolnie złożone w dniu święceń. Po tej homilii, zapytam o to każdego z was z osobna, a także siebie. W akcie przyrzeczeń dotykamy dwóch spraw: jedna dotyczy potrzeby wewnętrznej więzi i większego upodobnienia się do Chrystusa; druga, rezygnacji z tego, co jest tylko nasze, z owej samorealizacji i własnego spełnienia się. Jest bowiem potrzeba, byśmy powierzyli swoje życie Chrystusowi i oddali się w pełni do Jego dyspozycji. W ten sposób, poświęcając się Panu, nie pytamy, co z tego będziemy mieli, wiedząc, że On sam dał nam siebie samego, lecz pytamy o to, co możemy Mu dać od siebie, oraz co możemy dać tym, do których On nas posyła. Mówiąc inaczej: Jak powinno dokonywać się nasze upodobnianie do Chrystusa, który nie przychodzi, aby Mu służono, lecz aby służyć?

Pełen tekst homilii można przeczytać TUTAJ.